loopschoenen

De laatste weken zijn loodzwaar geweest...
Een simpel afwasje vroeg soms uren peptalk om me in beweging te krijgen. Als het dan zover was, huilde ik tranen met tuiten omdat het te zwaar was.
Het is een vreemde vermoeidheid. Ze zit niet in de leden, maar in het hoofd. Het voelt alsof mijn hersenen de prikkels niet geproduceerd krijgen om mijn lichaam te dirigeren. Hoe ondraaglijk de situatie soms voor me is, elk sprankeltje energie dat af en toe verschijnt, omarm ik ten volle en maakt me hoopvol en gelukkig.

Gisteren, heerlijk zonnige Valentijn-zaterdag had ik een mooie ervaring.
Beweging is noodzakelijk, weet ik. Ik zag het compleet niet zitten, maar pepte me op om een wandelingetje te maken in een park in Wijnegem. Ik genoot van de zon. Het deed me goed. Plots voelde ik een aandrang om te gaan joggen. Wat krijgen we nu, dacht ik? In deze situatie? Bavendien heb ik joggen nooit fijn gevonden! Enfin, ik probeerde het en vanaf die eerste looppassen voelde ik een enorme deugd in mijn lichaam. De bosgrond veerde me verder, tot ik op een verharde weg kwam. Schok, schok, jeezus... wat naar.. het lopen stopte vanzelf en ik wandelde verder tot ik weer een stukje bosgrond tegenkwam en lekker verend verder kon joggen.
Deze ervaring was een openbaring. Ik wist nu waarom ik nooit van joggen heb gehouden. Onze verharde wegen zijn werkelijk een vijand van ons lijf. Ik ben diezelfde middag onder zeer deskundige begeleiding van een knappe, spijtig genoeg te jonge sportschoenenverkoper (ik wou hem nog vragen of hij al een date had voor vanavond - valentijn, maar hield me wijselijk in) een degelijk paar loopschoenen mét verende zolen gaan kopen.
Vanmiddag probeer ik het Rivierenhof eens uit. Ik hou jullie op de hoogte!

Kat